ik denk dat het ouder heet

In steeds veranderende scenografie spelen de personages herinneringen na waar ze naar verlangen. Ze zoeken ouderlijke intimiteit bij elkaar. Ze geven elkaars wensen en gemis een vorm. Gaandeweg ontdekken ze hoe ze zelf een ouder zijn geworden - voor zichzelf, voor elkaar, zelfs voor hun eigen ouders. Ze vullen de leegte op, zien hoe die zich steeds opnieuw vormt en vinden ouderschap in onverwachte dingen: in het licht, de wind, de kieren van de bank, het stof dat uit de stofzuiger omhoog dwarrelt.

Met deze voorstelling willen we een vangnet bieden. Een plek voor gedachten, een aanraking, een troost en een lach – voor iedereen die opgroei(d)en zonder ouderfiguur.

hetpaleis toont onder de vlag deprimeurs enkele afstudeervoorstellingen waaronder ook ik denk dat het ouder heet.