aanbod lager

Het decor krijgt de hoofdrol,
het kraakt en schuurt zich een weg over de scène en tovert met touwen en katrollen
de ene na de andere plek tevoorschijn.

Ben ik hier al geweest?
Is het een donker kasteel?
Is het een lange gang?
Een lege danszaal waarvan de deur net openzwaait?
Het hol van de vos?
Een kleine tuin?
Een groene ijskamer vol sneeuw?
Of is het slijm?

Het lijkt wel of alle levende wezens van het toneel verdwenen zijn, 
of toch niet?

alle hoofdsteden van de wereld
de vierkantswortel van 144
je suis, tu es, il est
het verschil tussen een trapezium en een parallellepipedum
de dt-regels 

Wie is baas over wie?
Wat kan je zelf beslissen?
Hoe leven we zo goed mogelijk samen?
En herken je je dromen in de echte wereld?? 

Hieronder… de perfecte introtekst! 

Hey, laat je niets wijsmaken.
Fouten hoef je helemaal niet te vermijden.
Ook al wordt vaak het tegenovergestelde beweerd.
Laat het voor eens en altijd duidelijk zijn: fouten zijn er om gemaakt te worden.
Fouten zijn fijn. Fauten zijn fun.
Nee serieus, wij geloven dat je door dingen fout te doen nieuwe mogelijkheden ontdekt.
En schoonheid zelfs.

Over het verlangen naar een verloren thuis en de zoektocht naar een nieuwe.

Drie bloemen in een serre.

En hoe vind je het hier, Iris? Prachtige plek, hè?

Eh... Ja, het is oké...

Als je iets nodig hebt, vraag maar, hé.

Ja eh… hier is niet echt frisse lucht en waar zijn de vogels?
Ik bedoel, het is hier prachtig, maar de zon schijnt nogal fel.
Kan dat geen kwaad, zo zonder wind?

Nee, hoor.
Een serre is veilig.
Hier zitten geen ratten die onze wortels opgraven,
of geiten die onze bladeren willen opeten,
of honden die op onze mooie bloemblaadjes komen plassen.

BaalDag, GeeuwDag, IkWilNietDag, DraalDag, NietVrijDag, TeMoeDag, WaarIsDeZonDanDag.

Ergens kreeg Iemand de taak om steeds opnieuw dezelfde ballen in dezelfde bak te leggen. Iemand doet het dag in dag uit, jaar in jaar uit, en niemand weet eigenlijk waarom. In de hoop dat de muren niet op Iemand afkomen, begint die ertegen te gooien. Zo laat Iemand de ballen steeds langere banen afleggen doorheen de ruimte, soms sierlijk en bedrieglijk eenvoudig, soms krachtig en complex. Om - als alles goed gaat - netjes in de bak te eindigen.

Wasco’ing on?

Een groep kinderen, een paar dozen wasco’s, een grote voorraad verf, en jazz - dat is WASCO! Tien jonge performers tussen zeven en dertien jaar bouwen from scratch een wereld, ver van die van volwassenen. Met wasco’s en verfborstels in de hand dansen ze een universum op hun voorwaarden. Het eindresultaat: een bijzonder schilderij.

In de sprookjes van schrijver Elisabeth Lucie Baeten doen prinsessen wat ze zelf willen. Waterpolo in plaats van ballet bijvoorbeeld. Omdat het kan. En dat werkt aanstekelijk.

Na de vertellingen in haar succesvolle boek En ze leefden nog (20.000 verkochte exemplaren) is er nu de voorstelling waarin al die vrolijke – heerlijk eigenwijze – personages tot leven komen, in woord en muziek.

Een wondere wereld waarin iedereen een held kan zijn, klein en groot.

Vier dansers gaan samen op weg, ze zijn op zoek naar een plek waar ze zich thuis kunnen voelen. Al zingend nemen ze iedereen op sleeptouw. Een enorme wolk van papier verandert in een grot. Zo ontstaat een plek om je goed te voelen, te ontspannen, te luisteren en te kijken. Een warm nest om te dromen en te spelen.

Een hetpaleis-medewerker neemt je mee op, onder en achter het podium. Je komt terecht in een wereld waar normaal alleen technici, regisseurs en acteurs vertoeven. Het ondertoneel, de kleedkamers of het kostuumatelier en natuurlijk ook… de grote scène met al haar verborgen theatertechnieken. 

In de schoolworkshop WASCO! staat de kunst van het bewegen centraal. Of was het nu net de beweging in kunst? Dans als een manier van tekenen met je lijf. Een lijn van je oor naar je linkervoet of een kronkel van je rug naar je neus. Tekenen en dans, wat hebben ze gemeen?