hetverhaal van Agnes en Mouna (2)

Twee februari tweeduizend tweeëntwintig. Een bijzondere datum, vroeg in een nieuw jaar. Een jaar dat hopelijk beter uitdraait dan het vorige, waarin kinderen en jongeren - fingers crossed - weer ongeremd kunnen verkennen, beleven, uitproberen. Niet in het minst Agnes en Mouna, want tweeduizend tweeëntwintig wordt een scharnierjaar in hun leven. Ze studeren af, Us, (k)now -mét Agnes!- gaat op 3 maart in première en Mouna laat binnenkort haar eerste publicatie 'En toen was ik alleen' op de wereld los. 

Agnes en Mouna, schrijven elkaar vandaag opnieuw een brief. Wat verwachten zij van tweeduizend tweeëntwintig? Waar kijken ze naar uit? Welke keuzes maken ze?

Hey dag Agnes,

2022 is aangebroken... Ik zou willen zeggen “2021 is voorbijgevlogen”, maar zo vanzelfsprekend was het niet. Dat jaar heeft meer van me gevraagd dan verwacht, dus blik ik liever vooruit dan achteruit. Benieuwd naar wat dit jaar ons te bieden heeft.

Als zesdejaarsstudent wil ik waarschijnlijk al iets te ver vooruit kijken, met het einde van onze middelbare schoolcarrière in zicht. En, eerlijk gezegd, het zal als een opluchting aanvoelen. Vrij om eender welke richting te kiezen, ook wel stress om net uit eender welke richting te moéten kiezen. Journalistiek staat nu bovenaan mijn lijstje, maar het kan nog alle kanten uit.

"Glunderend lachen en ook drastisch durven huilen."

Als (nu 17-jarige, maar tegen dan) 18-jarige wil ik prioriteit geven aan reizen. Nieuwe mensen leren kennen, vriendschapsbanden smeden, leuke momentjes beleven, mijn visie op de wereld verbreden, herinneringen opstapelen die ik voor altijd in mijn brein wil laten kleven. 18 jaar, “volwassen” worden, staat dit jaar ook te gebeuren. Ik versta daaronder: me amuseren en groot worden van het leven met blutsen en builen. Glunderend lachen en ook drastisch durven huilen.

Als activiste wil ik blijven opkomen voor het klimaat, gelijke rechten voor dier en mens en voor rechtvaardigheid in ons economisch, sociaal, politiek en cultureel systeem.

Als schrijfster zal 2022 zich als mijlpaal aandienen. Er staat iets groots gepland, iets wat ik voor altijd zal koesteren en waar ik enorm veel waarde aan hecht. Een eerste eigen publicatie van zeer intieme, persoonlijke momenten. De opbouw is bezig, de inhoud is geschreven en ook al zijn de gevoelens al beleefd, de herinneringen blijven en de zenuwen bouwen zich op naarmate het resultaat nadert. Met als titel "En toen was ik alleen" zend ik mijn werk de wereld in op 25 februari. (Een dag met een betekenis, de verjaardag van mijn liefste moeke die in ons hart zit.) Kort samengevat gaat het over emoties en gesprekken waar we eigenlijk meer open over mogen en durven praten. Dat is wat ik zo probeer te doen en eerlijk geef ik toe dat er veel onzekerheid mee gepaard gaat, maar toch vooral ook opluchting, een glimlach en een licht groeiend gevoel van trots.

"Als kind wil ik spannende dingen uitproberen, als volwassene wil ik mijn verantwoordelijkheid nemen, als partner wil ik liefde delen."

Als mens wil ik nog veel dansen, het gevoel van vrijheid voelen stromen.

Als natuurliefhebber wil ik me begeven tussen het groen en van zonsondergangen genieten.

Als vriendin wil ik in een vriendschap vertrouwen kunnen geven, er zijn om je te zien lachen, maar ook samen in tranen durven opgaan.

Als zus, dochter, nicht(je) en kleindochter zou ik graag mijn familie meer willen zien, elkaar in de ogen kijken en denken “dit heb ik gemist”.

Als kind wil ik spannende dingen uitproberen, als volwassene wil ik mijn verantwoordelijkheid nemen, als partner wil ik liefde delen.

Maar,
Ik denk dat het belangrijkste dat ik geleerd heb na vorig jaar,
Dat ik
als persoon
Genietend wil leven.

Mouna

Dag Mouna
Gelukkig nieuwjaar!

De vraag die mij het meest gesteld wordt aan het begin van een nieuw jaar is: “wat zijn jouw voornemens?”. Ik kan daar bijna nooit op antwoorden. Veel liever zou ik de vraag krijgen: “wat hoop je voor het komende jaar?” En dan zou ik antwoorden dat ik hoop dat het nieuwe jaar op een pianocompositie lijkt die van decrescendo naar crescendo gaat en omgekeerd. Die van rustig naar opgewekt gaat en maximaal een octaaf verspringt zodat je er met je pink nog net bij kan. Ik hoop op een jaar waarin nieuwe liedjes uitkomen die ik kan beluisteren tot ik ze beu ben en mij de drang geven om stiekem mee te dansen op de trein. Ik hoop op een jaar waarin ik weer iets meemaak waar ik zo ontzettend enthousiast over ben dat ik erover moet spreken. En op een jaar waarin ik onnozel kan doen met mijn vrienden tot mijn buik pijn doet en goede tranen langs mijn wangen rollen. Maar ik hoop vooral op een jaar waarin de inkt van mijn pen nooit opraakt. En als de inkt toch op is, dat wat achterblijft ook zonder inkt voelbaar is.

"De manier hoe ik naar iets kijk en het binnen laat komen, ligt wel in mijn eigen handen."

Ik realiseer me wel dat ik mijn hoop in eigen handen heb, maar meer niet. Want wanneer de letters snijden als een mes, wanneer de woorden de waterdruppels van mijn ogen blijven vullen en wanneer de zinnen die opgeschreven moesten worden mij ontglippen. Dan kan ik niets doen.
Als de glimlachen niet voor mij lachen, als de groeten niet naar mij groeten, als de dansen niet met mij meedansen. Dan kan ik niets doen. Maar wat ik wel kan doen, is de controle nemen over hoe iets binnenkomt. De manier hoe ik naar iets kijk en het binnen laat komen, ligt wel in mijn eigen handen. Hier bewust van zijn, brengt een kracht met zich mee die ik kan gebruiken in het nieuwe jaar.

"Bewust en onbewust groeien, en af en toe stilstaan bij hoe ik door het leven zweef."

Maar als ik moet beginnen bij het begin is mijn begin niet het nieuwe jaar.
De dag dat mijn moeder in het ziekenhuis beviel en de vroedvrouw mij overhandigde aan haar was mijn begin. En sinds die dag probeer ik bewust en onbewust te groeien. Nu door te graven in mezelf met mijn emotionele zwaktes en sterktes. Toen door elk woord van mijn dierenboek te herhalen dat over mijn moeders lippen gleed.
Ik hoop dat ik nog heel mijn leven kan lachen om mijn eigen moppen en iedere dag even aandachtig door het leven mag gaan. En dat ik af en toe stil kan staan bij hoe ik door het leven zweef.
Niet enkel door het begin van een nieuw jaar. Wel door het begin van mijn levensweg.

Agnes